Najaarsconcert van de Christelijke Oratoriumvereniging Steenwijk e.o., 9 november 2024 in de Grote Kerk te Steenwijk.

Een stampvolle Grote Kerk kon zaterdag 9 november genieten van een prachtig concert, met uitvoeringen van de Theresienmesse van Joseph Haydn en het Requiem van Wolfgang Amadeus Mozart door de 74-koppige Christelijke Oratoriumvereniging Steenwijk e.o. De dirigent van het COV, Rob Meijer, had de muzikale leiding, de begeleiding was in handen van barokorkest La Sorpresa, en de solopartijen werden gezongen door Tetsje van der Kooi (sopraan), Marie-Anne Jacobs (alt), Peter Vos (tenor) en Robert Jan Agricola (bas).

De middag begon met de Theresienmesse (Missa in Bes), die Haydn componeerde in 1799, voor de naamdag van prinses Maria Josepha Hermengilde Esterházy, de echtgenote van prins Nicolaas II Esterházy. Het is niet helemaal duidelijk hoe de mis aan haar naam komt – die staat niet op de partituur, en wordt pas sinds 1815 gebruikt, maar men heeft lang gedacht dat Haydn de mis schreef voor de Oostenrijkse keizerin Maria Theresia. Zij was een groot liefhebber van Haydns muziek en de mis werd uitgevoerd in de Weense hofkapel in mei 1800. Het verhaal gaat dat de keizerin de sopraansolo zong. Ze deed dit vaker, o.a. bij uitvoeringen van Die Schöpfung en Die Jahreszeiten in mei 1801 aan het Weense hof.

Na de pauze volgde het beroemde Requiem van Mozart. Mozart overleed in 1791, voor hij het werk kon voltooien. Zijn leerling Frans Xavier Süssmayr maakte het werk af, en is verantwoordelijk voor het grootste deel van de orkestratie. Dit keer hoorden we echter niet de traditionele Süssmayr versie, maar de moderne bewerking die Robert Levin in 1991 voltooide. Levin heeft geprobeerd om zo dicht mogelijk bij Mozarts bedoelingen te komen. Hij heeft de orkestratie van Süssmayr transparanter gemaakt, maar heeft bijvoorbeeld ook de Hosanna fuga gereviseerd en een totaal nieuwe Amen fuga gecomponeerd voor het slot van het Lacrimosa. Een spannende nieuwe versie, dus.

Hoe klonk het allemaal? Het was, kortweg, een genot om naar te luisteren. Het koor zat aan een touwtje van de dirigent – strakke inzetten, schijnbaar moeiteloos in alle doorstomende fuga’s, goed gearticuleerd, prachtige koorklank, indrukwekkend in de fortes, lieflijk in de pianissimo’s. Hulde! Het solistenkwartet zong de sterren van de hemel: sonore bas, stralende tenor, warme alt en heldere sopraan, die samen prachtig mengden. En het orkest begeleidde met verve, zette de toon met soms dreigende, dan weer lyrische en dansende intro’s, en weefde een prachtig patroon door de zangpartijen. De bewerking van het Requiem door Levin beviel prima, en zijn nieuwe ‘Amen’ klonk als een klok.
Manon van der Laaken